Ρεμπέτικο τραγούδι. Διαστρεβλωμένο, παρεξηγημένο, συχνά ενοχοποιημένο, άλλοτε ωραιοποιημένο, αλλά τις περισσότερες φορές άγνωστο. Παρά τις έρευνες που έγιναν τα τελευταία 60 περίπου χρόνια, οφείλουμε εντούτοις να παραδεχτούμε ότι δεν το γνωρίζουμε και το κατανοούμε πλήρως και σε βάθος. Μένουμε σ’ αυτό που είναι αποδεκτό από όλους: πρόκειται για το αστικό λαϊκό τραγούδι της χώρας μας έτσι όπως το διαμόρφωσαν οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες κατά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Αντικείμενο της Διπλωματικής Εργασίας είναι η δημιουργία ενός κτηρίου που θα φιλοξενήσει την ιστορία του ρεμπέτικου πολιτισμού. Επισημαίνουμε την αναγκαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος, η οποία βασίζεται στην έλλειψη χώρου σ’ αυτό το κομμάτι της πολιτισμικής μας έκφρασης, στην περιοχή της Δραπετσώνας. Το κτήριο συγκροτείται σε δύο ενότητες: Ένα υπόγειο, που αφηγείται την ιστορία του ρεμπέτικου και άλλων, παράλληλων πολιτισμών, κι ένα υπέργειο (βιβλιοθήκη-αρχείο), που αφορά στην επαφή με τη γνώση. Η αφήγηση είναι μια διαδρομή στους γεωγραφικούς τόπους που κινήθηκε το ρεμπέτικο και ο τρόπος με τον οποίο συγκροτείται, βασίζεται στο θεωρητικό εργαλείο της σχηματοποίησης. Ένα μουσικό κομμάτι έχει εισαγωγή, κυρίως θέμα και κλείσιμο, διαδικασία που ακολουθείται στο χώρο με το ταξίμι (προϊστορία του ρεμπέτικου) το κυρίως θέμα (αφήγηση της ιστορίας του ρεμπέτικου) και το κλείσιμο (συσχέτιση με άλλους πολιτισμούς-σύγχρονη εποχή). Ενώ η έννοια της συνήχησης εκδηλώνεται με την ταυτόχρονη θέαση ενός γεγονότος από διαφορετικές πλευρές.
“Rebetiko” as a kind of music: distorted, misunderstood, often incriminated, some other times beautified, but most of the times unknown. Despite the researches on the subject during the last 60 years, we should admit that we are not aware of it and we don’t deeply understand it. Our opinion about it is the one generally accepted: it is an urban, folk music kind of our country, formed by the sociolitical circumstances during the first half of the 20th century. The subject of the Diploma Thesis is the creation of a building, showing the history of “rebetiko” culture. We would like to emphasize on the necessity of a project like that in the area of Drapetsona, based on the lack of a building related to this part of our culture. The building consists of two parts: The one under the ground, where the history of “rebetiko” and of other similar cultures is presented as a narration and the one over it (library), related to knowledge. The narration is a “journey” to the areas that “rebetiko” thrived. The way it is constituted, is based on the theoretical tool of formulation. A music track has an introduction, a main part and an ending. This procedure is presented in space through the “taximi” (prehistory of “rebetiko”), the main part (narration of “rebetiko’s” history) and the ending (correlation with other cultures/modern age). The concept of consonance occurs with the simultaneous viewing of an event from different perspectives.
